Afscheid nemen doet veel pijn als het verhaal nog niet af is

​

Het is maandagnacht als de telefoon gaat. Het is een jonge vrouw, die mij vol verdriet te woord staat. Ze vertelt dat ze ‘het leven uit het lichaam van haar echtgenoot heeft voelen gaan’, zoals ze het verwoordt. Iets vreselijks, waarvan je altijd hoopt dat het jouw deur voorbijgaat. Aan één stuk door vertelt ze haar verhaal. Ik kan nu niet meer doen dan haar een luisterend oor bieden. Het geeft haar rust en we maken een afspraak voor de volgende dag.

​

Op de middenstip

Hulpeloos en vol verdriet zit ze de volgende dag aan de tafel: “wat moet ik nou zonder hem?”. We drinken een kopje thee en ik luister naar de verhalen die ze vertelt over haar man. Wat steeds terugkomt is dat het iemand was die altijd voor iedereen klaarstond. Én dat hij ontzettend actief was binnen een grote en bekende voetbalclub. In mijn hoofd borrelt meteen het woord ‘middenstip’ op. “Daar moeten we iets mee doen”, stel ik de vrouw voor. Haar ogen gaan glinsteren en er verschijnt een lach op haar gezicht. “Dat is precies wat hij verdient”, zegt ze zacht.

​

Een bijzondere laatste groet

Op de terugweg in de auto pleeg ik meteen een aantal telefoontjes en de club wil heel graag meewerken aan het verzoek. Het betekent natuurlijk wel dat er snel van alles geregeld moet worden, ook omdat we dan al te maken hebben met veel maatregelen rondom het coronavirus. Enkele dagen later vindt een uitvaart plaats waarbij de middenstip in het stadion een grote rol speelt en de man een zeer persoonlijk afscheid krijgt.