Een warm afscheid

Het huisnummer is nauwelijks zichtbaar. De boerderij erachter slecht verlicht in de avondschemering. Ik mag achterom naar binnen, zoals je dat doet in het dorp. In de woonkeuken zit een verdrietige familie bijeen. Snel peil ik de stemming. Hierbij let ik niet alleen op de droefheid, die is er natuurlijk, maar ik kijk meer naar de stand van de emotie.

​

Dankbaarheid

Twee dochters halen herinneringen op. Haar man zit verslagen aan de lange, houten keukentafel, letterlijk met zijn handen in het haar. Er wordt met liefde gesproken over de overledene. In elke zin weerklinkt de warmte van de vrouw naar haar gezin. Haar uitvaart verdient diezelfde warmte. Een kerkdienst met dankbaarheid aan God. Zoals moeder het wilde.

​

Als het dan toch moet, dan zo

Woorden van liefde, een warm gevoel en de melodieuze klanken van het orgel vullen de kerk op de dag van de begrafenis. Na de uitvaart spreekt de schoonzoon me aan. Hij omhelst me terwijl de tranen over zijn wangen lopen. “Een dierbare verliezen gun je niemand. Maar als het dan toch moet, gun ik iedereen dat ze door jou worden begeleid. Je hebt er voor gezorgd dat mijn schoonmoeder de begrafenis kreeg die ze verdiende. En wij kunnen verder met een dierbare herinnering.”