Er werd, niet al te lang geleden, een jongetje geboren. Op de dag dat hij geboren werd, fluisterde de warme zuidenwind van ver weg, van uit het land waar zijn ouders en familie vandaan kwamen. De warme wind fluisterde van geluk, van trots, van liefde, van geluk. Het jongetje voelde de wind en lachte. Zo klein als hij was, hij wist van vrede, van hier thuis horen en van daar vandaan komen.
Zijn lach deed het hart van zijn vader opzwellen van trots. Zoveel liefde in zo’n klein jongetje! Ook zijn vader voelde de warme zuidenwind, en verloor iets van zijn heimwee. Als het jongetje hier met zoveel vrede geboren was, dan moest het wel goed zijn. Zijn vader rechtte zijn schouders en ging het leven aan. Iedere dag deed hij even zijn ogen dicht, liet de wind over zijn gelaat strijken, snoof de geuren op die de wind met zich meebracht en voelde zich rustig en ook meer thuis hier.
De glans in zijn ogen maakte zijn moeder stil van vreugde. Zoals hij keek en zag en opmerkte, zo klein als hij nog was. Hij wilde zien, en weten, en voelen. Haar tranen vloeiden rijkelijk, zo beroerde hij haar hart. Haar arme hart, zo weinig nog thuis hier en nog zo veel daar. Maar de ogen van het jongetje, zijn plezier in het leven, zijn wilskracht openden haar ogen en ook haar hart. Voor hem wilde zij hier zijn, wilde zij wennen en ook hier van haar huis hun thuis maken. En als de warme zuidenwind elke dag even zachtjes door haar haren streek, dan knikte zij dat zij het wist.
Zijn broertje en zusje speelden met hem, voelden zijn vreugde en levenskracht en speelden vrolijk met hem in de wind. Hij was bedoeld om hier maar even te zijn. Al voor men het wist verloor hij zijn lach en verbleekte de glans in zijn ogen. Hij ging zoals hij gekomen was, zachtjes fluisterend werd hij vol liefde meegevoerd door de wind. Zijn vaders hart is nu gevuld met smart en gaat het leven minder aan. De wind kan hij niet meer voelen, zo vol is hij van verdriet.
Zijn moeder is stil, stil van een verdriet zo groot dat haar tranen zijn opgedroogd. Haar huis is nu een minder thuis, zij knikt niet meer dat zij het weet, zij begrijpt het niet, zij is de warme zuidenwind kwijtgeraakt. Zijn broertje en zusje spelen minder en zoeken, zoeken naar het jongetje dat niet meer hier is en ook niet meer hier zal zijn om met ze te spelen.
Het jongetje heeft zijn plaats op aarde verlaten. Dat ging niet anders, dat gaat dan zo. Waar hij was zijn slechts herinneringen aan wie hij was. Maar de warme zuidenwind had hem zo lief dat hij met haar mee mag stappen in de wind. Iedere dag opnieuw, steeds maar door, zet hij zijn kleine stapjes in de wind. Als je je ogen even sluit, luistert naar het leven en daarin naar de wind, als dan de wind zachtjes over je wangen of door je haar strijkt, dan is hij daar. Doe het maar even en voel …… zijn kleine stapjes in de wind. En als je eraan toe bent, loop je dan weer met hem mee?
Voor jou, hier geboren en dichtbij met de wind meegegaan.
Van Ali, die jou zag lachen en je weg zag gaan.
– Verhaaltje voor een overleden kind – lichtjesdag 2016 –
Comments