Ali Stoppelenburg vertelt over verlies dichtbij en blijven staan
De telefoon gaat. “Ik heb je nodig Ali!” Eén van mijn vriendinnen is ziek, zo ziek dat zij niet meer lang te leven heeft. “We denken in weken, niet in maanden” zegt ze nog. “Wil jij mijn uitvaart regelen?”
Daar zat ik dan op de trap, met de telefoon in mijn hand en ongeloof in mijn hart. Ik kon niet direct antwoorden, de schok was te groot. Maar mijn hart opende zich en was wijzer dan mijn verstand en zei: Je moet gaan, ook al heb je angst. Laat de deur open, je mag bang zijn.
En zo ben ik met open hart het verdriet ingegaan. Ging luisteren en regelen en er zijn op de dag van de uitvaart. Met opperste concentratie stond ik daar en liet, bijna, geen traan. Ik voelde me in mijn verdriet wel eenzaam tijdens die dagen, ik was van alles wat. Uitvaartleidster, vriendin, toeschouwster, luisteraar, logistiek leidster en contactpersoon. Maar ik was er. En de rest was voor later.
En later kwam, zo als ook mijn tranen en mijn verdriet. Ik mis haar, noem haar naam vaak en koester de vele dierbare herinneringen. Brand een kaarsje bij haar foto en laat het gemis helen. Nog steeds vind ik het onbegrijpelijk dat ze er niet meer is. Maar het is zo en daar moet ik en een ieder die haar heeft liefgehad mee verder leven. Zoals ze zelf zei: “Het is de liefde die blijft.”
Vanuit ons vakgebied denk ik ook met respect aan alle collega-uitvaartverzorgers die onherroepelijk te maken hebben gehad met een verlies dat heel dichtbij komt. Het maakt ons vak waardevol en soms ook heel erg moeilijk.
(Dinsdag 29-8-2017: Mijn trigger om dit te schrijven vond ik in het artikel van rouwdeskundige Daan Westerink – Hoe kan ik met je meeleven. Te lezen op de website ikmisje.nl. en vandaag geplaatst op Facebook).
Comments